اینها همه امتحان است تا مسلمانان و اهل ایمان شناخته شوند، امام «ع» در این بیان به شیعیان می فرماید: اگر چه دشمن با شایعه پراکنی و تهمت و دروغ شما را رسوا و منزوی کند و در چشم مردم، بگونه ي دیگری جلوه دهد، باید خود را نگهدارید، زبانتان را کنترل کنید و هرگز حدود شرعی را زیرپا نگذارید. اگر کسی به شما تهمتی زد و درباره ي شما شایعه ای پراکند، حق ندارید به مانند او مقابله کنید. چون شما مؤمن هستید و با داشتن ایمان است که با آنها متفاوت شده اید.

این دستورالعمل محکی است برای انسان که خود را بیازماید، و به خود بنگریم و در خود اندیشه کنیم که تا چه اندازه کردار، رفتار و گفتارمان کنترل دارد.

«خوش بود گر محک تجربه آید به میان

                                                تا سیه روی شود هر که در او غش باشد»[1]

بیائید تا در سخن گفتن اندیشه کنیم، خوب و بد گفتارمان را بسنجیم و نظر افکنیم که آیا برای رضای خداوند تبارک و تعالی است که زبان می گشائیم؟! به دیگر سخن عقلمان را بر زبانمان مقدم بداریم.

مکرّر گفته ایم که عالم محضر خداست و دنیا وسیله ابتلاء. بکوشیم که در محضر خدا و امام زمان (عج) ما، مدعیّان سربازی امام (ع)، گناه نکنیم و در آزمایش الهی سرافکنده و شرمسار نشویم.

مسلمان افسار گسیخته و به خود رها شده نیست. باید تلاش کند که چشم و گوش و زبان و دست خویش، بلکه اندیشه و تخیلاتش، را کنترل کند و با عمل به احکام شرع مقدس و تقوی همه ي اعضاء و جوارح خود را در مسیر خشنودی خدای تعالی بکار گیرد.

پي نوشت ها:

[1].دیوان حافظ